پس از پنج تجسم برادوی کاباره و تولیدات بی پایان در سراسر جهان، شما فکر می کنید که آنها آن را در حال حاضر دریافت می کنند – در خواب. اما وقتی پرده از نسخه جدید موزیکال جان کاندر-فرد اب بالا می رود، همیشه چیزی اشتباه است. هنگامی که محصول اصلی هارولد پرینس برای اولین بار در سال 1966 منتشر شد و برای 1165 اجرا اجرا شد، به عنوان یک شاهکار تاریک از موفقیت ها معرفی شد. -tonk به نام باشگاه کیت کت و افسانه ای (کلمه ای که آنقدر استفاده می شود که معنای خود را از دست داده است، اما این بار واقعاً کار می کند) Lotte Lehn به عنوان صاحب پانسیون ویران شده در برلین. وقتی لنیا در مرکز بود، نمی‌توانست به بازسازی آلمان دقیق قبل از جنگ اهمیت دهد. همانطور که نور به صورت غرغر اما زیبای او برخورد کرد، او جمهوری وایمار را با خود به صحنه آورد. بقیه بازیگران بدون هیچ ردی ناپدید شدند. در احیای بعدی، پولی برگن بخشی از جادوی فرالین اشنایدر را بازسازی کرد، مانند ستاره اپرا رجینا رسنیک. در عرضه فعلی، Bebe Neuwirth معمولا قابل اعتماد نمی تواند نزدیک باشد. هیچ کس تا به حال نقش اصلی را که زمانی به جوئل گری تعلق داشت، نگرفت، اما من از رائول اسپارزا به عنوان جذاب ترین و آلن کامینگ به عنوان بدترین نقش اول لذت بردم، هر دو در احیای سال 1998 در استودیو 54، که برای 2377 اجرا دیگر اجرا شد.
قدرت ستاره ای باورنکردنی سالی بولز، یک تشویق کننده بی استعداد و فقیر که در متروی برلین می خواند و می خوابد و آلمان قبل از جنگ را به هر قیمتی دلربا می کند، رویایی است که در شکستی مفتضحانه حاضر به زنده شدن نیست. گیل رنکین. بزرگترین سالی تاریخ هنوز جولی هریس در یک فیلم سیاه و سفید بریتانیایی است من یک دوربین هستم (1955)، برگرفته از نمایشنامه ای به همین نام اثر جان ون دروتن، فوق العاده بر اساس اثر زندگی نامه ای داستان های برلین توسط کریستوفر ایشروود مشهورترین سالی احتمالا همیشه لیزا مینلی خواهد بود که برای فیلم تکنیکی باب فوسه برنده اسکار شد. و ترسناک ترین سالی گیل رنکین است. بدون هیچ جذابیتی که جولی هریس به نقش آورده است، و هیچ یک از آسیب پذیری یا عصبانیت لیزا مینلی، در سرتاسر صحنه صحبت می کند، آهنگ ها را نابود می کند و خود را وقف این ایده می کند که هیچ آهنگی ارزش خواندن ندارد در حالی که او هم نمی تواند. فریاد زدن “Mein Herr” اکنون با خشم مدیا که فرزندانش را می کشد فریاد می زند، و هر دو تصنیف ماندگار نمایش، “کاباره” و “شاید این بار” عملاً نامفهوم هستند. کلیفورد بردشاو، یک شخصیت آمریکایی بر اساس ایشروود، اکنون یک مرد عینکی غمگین است که توسط شخصی به نام اتو بلنکستون وود بازی می شود و اگر بتوانید او را شکم کنید، می توانید او را داشته باشید.
این تقریبا باعث می شود ادی ردمین به تنهایی توپ را حمل کند. صادقانه بگویم، باید اعتراف کنم که ادی ردمین را دوست ندارم. من عشق ادی ردمین. من کار او را در تمام فیلم ها و نمایشنامه هایش تحسین کرده ام و او را یکی از معدود نمادهای واقعی در دنیای بازیگری می دانم. اما نه در کاباره. دهان به دهان و ستایش واقعی از لندن در آن سوی حوض، طلای ناب را نوید می داد. من نمی توانستم صبر کنم تا او را به عنوان یک میزبان ببینم. حالا که آن را دارم، می گویم بیشتر شبیه ورق فلز زنگ زده است. او که تحت تأثیر لهجه جعلی آلمانی قرار گرفته است، به شدت به زیرنویس نیاز دارد تا بیننده بتواند از هذیان غم انگیز چند زبانی اغراق آمیز او رمزگشایی کند.
فضای برلین پس از تاریکی به‌عنوان فضایی بدجنس و مبتذل توصیف شده است، و تهیه‌کنندگان، طراح صحنه، تام اسکات و کارگردان گمراه، ربکا فرکنال، به نظر مصمم به اثبات آن هستند. حتی انحطاط بازاری کلوپ خزنده کیت کت بیش از حد است. در حال حاضر نام تغییر کرده است کاباره در باشگاه کیت کت، انگار خودمان پیام را نگرفتیم. تئاتر آگوست ویلسون تخریب شد تا مطمئن شوند که پاتوق نازی ها تاریک، کثیف و خطرناک است. این مجموعه به جای افزایش درام، چیزی بیش از یک حقه است. جرعه جرعه‌های گیلاس به‌ویژه بدجنس در دسترس است، اما راهروهای پشت میزهای کوکتل بسیار گران‌قیمت آنقدر باریک هستند که از رسیدن پیشخدمت‌ها به صندلی‌های فراتر از سه ردیف اول جلوگیری می‌کنند. کوپن‌های نوشیدنی‌ام را به گارسون تشنه‌ای دادم که از تلاش بیهوده برای خدمت‌رسانی به مخاطبانی که در وهله اول اسناپ نمی‌خواستند، خسته شده بود.
این کاباره بدترین موزیکال برادوی نیست. این فقط بدترین است کاباره.
کاباره در باشگاه کیت کت| 2 ساعت 45 دقیقه یک وقفه | تئاتر آگوستوس ویلسون | 245 W خیابان 52 | 877-250-2929 | بلیط را از اینجا بخرید